Zaman nasıl da çabuk geçiyormuş meğer.. Biz hep bir sonraki adımın peşindeyken, meğer ne yollar kat ediyormuşuz da haberimiz yokmuş.. Geride kalıyormuş bebek masumiyetleri, çocukça gülüşler .. Aslında büyürken küçülüyormuşuz farkında olmadan..
5 yaşındaki bir çocuğun büyüme sevinci olsaydı şimdi keşke içimde.. Farkında olmasaydım sona doğru giden adımlarımın da, heyecandan sığmasaydı içim içime.. Bunca yıl başaramadıklarımda kalmasaydı aklım..
Mesela daha yeni başlamış olsaydı her şey..
Bilseydim mutlu anların daha yavaş geçmesi gerektiğini mesela.. Annemin kucağında uyurken, uyanmasaydım hemen.. Çabuk bitirmeseydim babamın aldığı çikolatayı.. Biraz daha sallansaydım o salıncakta.. Mesela 20 ye kadar değil de 100 kadar saysaydım saklambaç oynarken..
Şimdi saklanamıyorum hiçbir şeyden ve hiç kimseden… Zaten saklansam da, adı oyun olmuyor.. Düşüp dizlerimi kanattığımda öğrendiğim teselliler, şimdi baştan sona içim kan ağlasa da öyle fayda etmiyor..
Şimdi kimse saçlarımı örmüyor, kimse geceleri üzerimi örtmüyor, şimdi mumlar sığmıyor doğum günü pastama… Şimdi büyüdüm ya, hiçbir şey eskisi gibi olmuyor.. Yalan değil hani, gücüme gidiyor..
Kutlanmalı mı bilmem ama ; annem,bugün doğduğumu söylüyor..
Ama aslında söndürdüğüm mumların tek sebebi var;
Velhasıl; bugün her şey, bir kere daha eskiyor.. !
03.10.2010____00:15___M.UÇAN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder