Memnuniyetsiz yüz ifadeleri saklanmış kıyıya köşeye.. Yahut ulu orta düşen damlalar.. Bin derde deva olacakken bir masum gülüş, kimselere minneti olmayan; seni, sana, gönülden küstüren, kendine bile yabancı, mutsuz ifadelerle binlerce yüz.. Ne acı…
Her şeyi kendisi seçen insanoğlu, en güzel şeylere layık görürken kendini, neden elden çıkarır gibi zararına satar ki tüm hüzünleri.. Büyüdükçe büyüttüğümüz sevinçleri, saçına ak düştükçe kalbine karalar düşenlerin ellerine mi vermeliydik, gözü kara ama gönlü yara misali…
Burada batırıp, nerde doğduğunu bilmediğimiz güneşleri kimler için feda ettiğimizi bilmeden, heba ettiğimiz her bir tebessümü geri dönsün diye beklerken, biçare geçen zamana mı hayat diyecektik? Yoksa birilerinin hayatlarının bittiği yerde mi başlardı başka hayatlar? O vakit yaşamak için kimi feda edecektik..?
Sırtında küfeler dolusu vicdan yüküyle, gülmeyi unutmuş zavallı yüzüyle, sizden aldıklarını sahip olduğu hiçbir şeyle ödeyemeyecek insanları affedin! İçiniz rahat, gönlünüz ferah olsun.. Zira sizin batan güneşiniz, onların yüzüne de doğsa, hayrı yok binlerce güneşin, kalbini karanlıkla nikahlamışlara…
16.10.2010___19:52___M.UÇAN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder