Doğunca da ölünce de beklenir kırkınızın çıkması… Doğduğunuzda varlığınıza alışır insanlar,öldüğünüzde yokluğunuza.. Peki bi insanı yitirmenin ardından o yükü dağlara bedel ağırlığa alışmaya yetermiydi 40 gün..? Bir fincan kahvenin bile 40 yıl hatırı varken,birlikte geçen hangi günün hafızalardan silinmesini sığdırabilirdiniz 40 güne..?
Hani hep deriz ya bişeyi kırk kere söylersen olur diye… Belkide insanoğlu inanmak için bu sonu gelmez ayrılığa, kendi kendine kırk kez söyleyip inanmayı bekliyor bu ebedi yokluğa…
Sayısının önemi yok…… Yitirdiklerimin geri geleceğini bilsem kırk yıl da razıyım hergün anmaya.. Ama gerçek şu ki giden gidiyor ve kalanlar gün sayıyor.. Ve sanıyorlar yarıyor geçen hergün alışmaya… Oysa geçen her gün tek bişeye yarıyor… Sizin için biçilen vadeyi tüketip, kaybettiğiniz her cana, başka bir dünyada, yeniden kavuşmaya……!
“___Ruhun şad olsun Kemal Yakup Yılmaz….40 gün oldu,sevdiklerin alışamadı yokluğuna..!___”
12.07.2010___02:33 M.UÇAN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder