İnsan en çok ve en önce, en çok sevdiği şeyi yıpratır.. Mesela en sevdiğiniz bardak en önce kırılır, en sevdiğiniz kitap düşmez elinizden,önce yıpranır.. Giye giye en sevdiğiniz kıyafetiniz eskir önce.. Ve çok severseniz insanları, kaderi değişmez onların da. Ama ne şans ki, ruhun kendini yenileme özelliği var. Çok acımasız olup kalıcı hasarlar bırakmadığınız sürece, acı kahvenin üzerine bir yudum su içer gibi bir tebessüm çözüverir her şeyi..
Yegane sevgiliniz, en kutsal varlığınız anneniz değil midir? Ve yine en cesur kavgalarınızı edebildiğiniz yegane insan.. Sevgisi ne kadar büyükse affının da o denli büyük olduğunu bildiğiniz…
Değil midir aşk ta da böyle..? Aşkınız ne kadar büyükse çığlıklarınız da o derece yırtıcı olmaz mı? Ya sevgiden kısılır sesiniz, fısıltılara dönüşür dilden düşen cümleler; ya da bağırmaktan yıpranmış sesiniz çıkmaz olur zorlasanız da.. Yani demem o ki; her renk olur da, gri olmaz gerçek duygular..
İşte bu yüzden, ip üstünde nezaketler, ha düştü ha düşecek maskeler görmektense, çok sevilmek kadar , bazen çok üzülmeye de razıyım.. Yeter ki gördüğüm yüzün gözü gönlü,özü sözü bir olsun.. Önce acı kahvesini içer, üstüne tebessümünü yudumlarım..!
10.11.2010___00:35___M.UÇAN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder